Mijn Vader en Ik
Blijf op de hoogte en volg Rob
19 April 2015 | Nieuw Zeeland, Rotorua
Vandaag drie jaar geleden overleefd mijn vader. Iets in mij zegt constant, schrijf het eens van je af, laat weten hoe je je voelt en deel dit. Vandaar ook dit verslag.
Ik kan niet beschrijven wat het is, maar op een of andere manier gaat iedereen heel snel weer door na het overlijden van iemand en zo heb ik dat ook ervaren. Ik denk dat dit juist ook wel goed is, maar op een of andere manier lijkt er vervolgens geen weg meer terug om nog even te vragen hoe het dan met diegene zou gaan. Ergens in mij zegt weer iemand, mensen willen dit nog wel van je weten, maar die vraag is vervolgens moeilijk te stellen, maar misschien zit ik er naast.
In ieder geval schrijf ik dit verhaal voor mijzelf om het van me af te schrijven en geef ik iedereen de mogelijkheid om dit te lezen. Mocht je vervolgens vragen hebben stel ze, mocht je nu of later in het verhaal afhaken even goede vrienden.
Maandag 13 april ’15. Rare dag? Nou ja voor mij wel, zelfs een rare week. Het is een week waarin de 16de en de 19de in zit en het is de begin van een week, een week die drie jaar geleden voor mij anders begon dan je in je verste dromen kon voorstellen. Wakker gemaakt voordat je wekker is gegaan door je broer om vervolgens haast te maken richting de schuur om daar een screenshot van je netvliezen te maken die niet te wissen valt. Vervolgens samen met mijn moeder en broer je vader bevrijden van het touw wat hij zo’n kwartier ervoor heeft opgehangen voor zichzelf. En dan? Politie bellen, reanimeren(nou ja dit deed mij broer en daar ben ik ook nog altijd trots op). De hulpdiensten waren snel ter plaatse om het over te nemen en mijn vader ging vervolgens door naar het ziekenhuis om daar van alles te proberen om hem weer tot leven te wekken. Meer dan kunstmatig hem in leven houden was het niet. Een paar rare dagen waarbij je niets kan doen en niet weet wat je moet willen. Wil je je vader terug? Maarja hij wil niet meer, waarom zou ik dan iets anders willen dan hij zelf wil? Een rare situatie dus. De 18de kregen we te horen dat hij het niet zou gaan halen en dat ze in de nacht de machines stop zouden zetten en hij binnen een paar tellen echt zou overlijden.
Die nacht stond het dus echt vast. Mijn vader was overleden aan zelfmoord.
Hoe ik de week daarna verliep heb ik nog steeds altijd als super ervaren. Zo veel mensen die er voor ons waren, dat was en is nog steeds niet te beschrijven. De manier hoe wij er voor hadden gekozen om afscheid te nemen van mij vader staat ook in mijn geheugen gegrift als een hele mooie herinnering en denk daar nog vaak aan terug. Dit heeft mij ook zeker geholpen in het verwerken van het gebeuren.
De weken daarna gingen met vallen en opstaan en leefde ik vaak van vakantie tot vakantie om mijn hoofd boven water te houden. De steun van vrienden en familie om me heen viel niet weg en hielpen mij daar ook in. In de zomervakantie heb ik echt mijn tijd kunnen vinden om alles van dat jaar qua werk en school af te sluiten om daarna weer fris te beginnen. Sindsdien had ik er ook eigenlijk geen last meer van. Nou ja zo dacht ik zelf. Zo’n ander halfjaar terug heb ik wel weer even een terug slag gekregen en werden mij sommige dingen toch wel eens te veel. Voor mezelf was ik het verdriet van het verlies van mijn vader te boven en had ik dat geaccepteerd, alleen vond ik het nog wel steeds lastig voor mijn moeder en dat werd mij te zwaar. Het is niet direct dat ik er rekening mee hield, maar dacht ik er wel vaak aan, wat zal mijn moeder ervan vinden. Als voorbeeld dat mijn moeder en ik alleen thuis zitten op een vrijdag avond en ik graag naar vrienden wil. Kan je dan zomaar gaan? Of is dat egoïstisch? Moeder zit dan alleen?
Van dit denkpatroon ging ik onder door en heb toen besloten om hulp te gaan zoeken. Eerst hebben vrienden mij op weg geholpen en ben vervolgens naar een instantie gegaan om erover te praten.
Dat ik wil zorgen voor mijn moeder is iets wat van mij is en wat ik zeker ook niet wil verliezen, maar heb er wel in geleerd om ook mijn eigen keuze te maken. Ik ben gemaakt om mijn eigen geluk te kiezen en te maken, zo ook mijn moeder.
Op dat moment van de gesprekken ben ik ook gaan nadenken wat ik wilde gaan doen nadat ik mijn opleiding had afgerond. Steeds vaker kwam er toen het beeld naar voren wat ik nu aan het uitvoeren/beleven ben. Dit heb ik dan ook gedaan om mij van thuis los te maken.
Maar voordat ik naar Australië ging heb ik eerst mijn school afgemaakt, waarvan ik weet dat mijn vader op dat moment ook trots op mij was. Ik was altijd maar de gek die na zijn Havo de bouw in ging, tot de dag dat ik hem vertelde dat ik toch wel HBO ging volgen en waar hij trots op was.
In mijn ogen gaf dit voor mijn vader ook een zorg minder dat hij zag dat ik op mijn plaats zat. Voor dat mijn vader overleed hebben Bart en Steef ook een switch gemaakt qua werk en zaten zij ook op hun plek. Hierdoor kon mijn vader de deur toch iets dichter trekken.
Op 30 augustus 2014 begon mijn reis en vertrok ik in ochtend naar Schiphol. Op 1 september kwam ik aan in Sydney en kon mijn reis beginnen. Wat ik de weken allemaal heb ik gedaan heb ik in grote lijnen wel beschreven in mijn verslagen, maar ik heb niet beschreven hoe ik mij af en toe voelde. De eerste weken kom je aan en ontmoet je al snel veel mensen. Met de een heb je meer dan met de ander en vertel je af en toe ook dus meer. Zo werd er ook vaak gevraagd wat mijn overweging was om te gaan reizen. Dat heb ik min of meer hierboven ook al toegelicht. Soms kwam het er ook op uit dat sommige het vreemd vonden dat ik op mijn 25ste nog thuis woonde en dat is misschien ook wel zo, maar geen haar op mijn hoofd die daar spijt van heeft gehad. Ik heb toen er bewust voor gekozen om thuis te blijven en dus bij mijn moeder en broers.
Heb ik er toen al zelf voor gekozen om de valkuil in te lopen die ik toen ben ingelopen(rekening houden met mijn moeder)? Ik vind van niet, want ik heb er zelf ook heel veel aan gehad om nog gewoon thuis te blijven bij mijn moeder, maar ook bij mijn broers. Ik denk dat het voor ons allen goed is geweest dat we daarna nog even thuis zijn gebleven, maar denk ik ook dat het nu goed is dat we de stappen maken om het huis uit te gaan.
Ik breid nu erg veel uit, maar eigenlijk wil ik maar zeggen dat tijdens het reizen ook vaak ter sprake kwam dat ik geen vader meer had. De ene keer uitgebreider dan de ander. Ik heb dit als prettig ervaren. Mensen konden mij niet en vroegen daardoor dus ook op een andere manier door, waardoor ik weer op andere inzichten kwam.
Tijdens het reizen heb ik eigenlijk vaak alleen aan mezelf gedacht. Eigenlijk heel vreemd, maar op zijn tijd ook echt wel lekker. Ik heb geleerd om een keuze te maken alleen voor mijzelf. Er was ook eigenlijk hier niemand meer in Australië waar ik dan rekening mee moest houden. Dit gaf mij ook een bevrijding.
Ook heb ik momenten gehad dat ik helemaal alleen was. Nou ja helemaal alleen is misschien vreemd, er lopen altijd wel mensen om je heen, maar ik bedoel er mee dat ik dan een dag met niemand echt contact had. Ik vond dat heerlijk om dan ook alleen te zijn. Ik herhaal: Ik ben gemaakt om mijn eigen gelukt te kiezen en te maken. Heerlijk om dan ook geluk te hebben als je in je eentje bent. Zo heb ik dat ervaren.
Nu ik dit zo schrijf laten al veel dingen los en heb ik al het gevoel dat ik het van mij afschrijf. Ik heb geaccepteerd dat mijn vader er niet meer is en dat eigenlijk alles veranderd is, zonder dat ik daar een keuze in heb gehad. Het is heel raar, maar echt heel veel dingen veranderen, dingen die je van buiten af soms niet zal zien. Ik zal een voorbeeld geven.
Misschien een raar voorbeeld, maar ik ben die zoon van die stukadoor die zich heeft opgehangen. Ik zeg niet dat het erg is, want zo gaat dat in een dorp, maar je voelt dat mensen het over je hebben. Op eens dat het gebeurde met mijn vader konden veel meer mensen mij en zag je de wenkbrauwen al wenken van mensen die dat daarvoor nooit deden van: ‘ohja, ik weet van wie jij er eentje bent’. Dit voel je. Het gaf mij een goed gevoel dat je ook steun dus kreeg van mensen die je daarvoor eigenlijk niet kon.
Er zijn ook juist veranderingen gebeurd die heel erg positief waren en nog steeds zijn. In mijn ogen zijn de banden tussen mij en familie, vrienden en kennissen nog beter geworden. Na de gebeurtenis van mijn vader was iedereen heel intens betrokken bij de situatie en dus ook bij mij, maar ook zeker bij mijn moeder en broers. Dit neemt met de weken/maanden/jaren wel wat af, maar toch voel ik dat de banden beter zijn geworden dan ooit en dat doet me goed.
Buiten dat veel dingen veranderd zijn, denk ik ook nog wel eens over de situatie in het algemeen. Sommige mensen vragen toch wel eens om je mening of hebben een mening over mijn situatie. Ik vraag mijzelf ook wel eens af: waarom is zelfmoord zo erg? Of beter verwoord, waarom is het erger dan ‘gewoon(plotseling)’ overlijden?
Mensen mogen van mij hier allemaal anders over denken. Ik heb gewoon zo mijn eigen denkpatroon daarin. In mijn ogen is wellicht zelfmoord voor nabestaande erger dan als het gewoon overlijden is. Nabestaande gaan wellicht twijfelen, komt het wellicht door mij dat hij of zij zich van het leven beroofd, was hij mij zat? Etc. In ons geval was daar geen sprake van. Mijn vader wilde niet in een rolstoel belanden, hij zag dat zijn zoons op het juiste pad waren, een sterke vrouw had die het zeker zou redden, een huis achtergelaten wat op en top was en eigenlijk mankeerde er helemaal niets. In ieder geval niets waar hij iets aan kon doen. Mijn vader had zijn beste tijd gehad en had gewoon te veel pijn aan zijn handen en voeten dat hij het niet meer zag zitten om langer te blijven leven en op korte termijn een ‘probleem’ zou zijn voor de rest. Afhankelijk zijn van anderen en verzorgd moeten worden door anderen zag mijn vader als een probleem en dat wilde hij niet. Mijn vader was iemand die actief wilde zijn en dat zag hij vanuit de rolstoel niet zitten.
Mijn vader heeft de keuze zelf kunnen maken, andere mensen hadden wellicht nog graag langer willen leven, maar overlijden zomaar plotseling. Is dat dan niet erger voor die mensen? In mijn ogen is dat punt om het even.
Ik kan als zoon alleen maar zeggen dat ik het punt van mij vader heel erg goed begrijp. En als ik dan zo denk dan vind ik het opeens niet erger dan ‘gewoon’ overlijden.
Mensen hebben mij ook wel eens gevraagd of ik zelfmoord niet egoïstisch vind. Ik ben daar zelf nog niet helemaal uit, maar ben het er niet direct mee eens dat het egoïstisch is en zo wil ik mij vader ook helemaal niet zien.
Stel je voor dat ik over mijn vader zeg dat hij egoïstisch is. Met andere woorden zeg ik dan eigenlijk ook dat ik het liever niet had en dat hij dus eigenlijk moest blijven leven. Maar dit komt er vervolgens weer op neer dat mijn vader dus voor mij moest blijven leven. Is dit dan niet heel erg egoïstisch van mij om te denken dat mijn vader eigenlijk voor mij had moeten blijven leven terwijl hij zijn geluk niet meer kon vinden?
Een andere vraag, waarom had hij van mij nog langer moeten blijven leven zonder dat hij zijn geluk had? Ik heb nog eerder verteld dat ik zelf bent gemaakt om mijn eigen geluk te maken.
In mijn ogen is zelfmoord in het geval van mijn vader geen egoïsme. Hij had voor zichzelf geen andere keuze.
Wellicht als je de stukken hierboven leest krijg je het idee dat ik niet meer aan mijn vader denkt, maar dat is niet zo. Tuurlijk heb ik momenten dat ik terug denk en hoop ik dat mijn vader mij ziet.
Zo heb ik mijn studie afgerond. Het moment dat ik mijn presentatie van mijn onderzoek had gegeven en bijna wel zeker wist dat ik klaar was met mijn opleiding keek ik ook even naar boven. Heb mijn vader wel gezien dat ik het heb gehaald? Op dat moment weet ik ook wel dat hij trots is en had ik hem er graag bij gehad.
Ik heb de afgelopen jaren ook Egmond op z’n Kop georganiseerd, een evenement waar mijn vader gek op was en ook trots op mij was dat ik het organiseerde. Op de zondag nadat het weekend voor de organisatie voorbij was en we naar het podium geroepen werden, heb ik wel vanaf het podium ook wel omhoog gekeken of hij het zag. Ik hoopte toen maar weer dat hij weer trots op mij zou zijn.
Die bevestiging van trots krijg ik alleen niet. Stiekem denk ik vaak wel dat hij het is.
Zo heb ik nog wel meer dingen waar ik dan vaak zelf trots op ben en hoop dan maar dat mijn vader het ziet. Op die momenten mis ik hem dan wel.
Ik heb het nu vooral over gehad hoe ik de laatste drie jaar heb beleefd en hoe ik over sommige dingen denk/mening heb, maar nog niet hoe ik mij op dit moment voel. Buiten de rare week om voel ik me hele top. Tuurlijk zal iedereen denken, je bent in Nieuw Zeeland en ik ben in mijn dagelijkse ritueel, jij kan het niet slecht hebben, maar zo makkelijk ligt het niet. Tuurlijk heb ik hier geen klagen, maar soms mis ik toch ook wel dingen van thuis en dat is ook denk ik normaal.
Zoals als ik eerder schreef over problemen die ik had, heb ik dat nu niet meer. Ik doe mijn eigen ding, maak mijn eigen geluk en vind ik mijn eigen weg.
Iets in mij zegt nu weer, je heb het van je afgeschreven, waarom zou je het dan nog online willen zetten. Iemand anders zegt weer, dat was toch wel je bedoeling, dus doe het dan ook gewoon.
Stiekem hoop ik dan ook maar dat mij vader mee leest en ziet dat zijn zoon er bovenop is gekomen en zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld.
Ik kan niet beschrijven wat het is, maar op een of andere manier gaat iedereen heel snel weer door na het overlijden van iemand en zo heb ik dat ook ervaren. Ik denk dat dit juist ook wel goed is, maar op een of andere manier lijkt er vervolgens geen weg meer terug om nog even te vragen hoe het dan met diegene zou gaan. Ergens in mij zegt weer iemand, mensen willen dit nog wel van je weten, maar die vraag is vervolgens moeilijk te stellen, maar misschien zit ik er naast.
In ieder geval schrijf ik dit verhaal voor mijzelf om het van me af te schrijven en geef ik iedereen de mogelijkheid om dit te lezen. Mocht je vervolgens vragen hebben stel ze, mocht je nu of later in het verhaal afhaken even goede vrienden.
Maandag 13 april ’15. Rare dag? Nou ja voor mij wel, zelfs een rare week. Het is een week waarin de 16de en de 19de in zit en het is de begin van een week, een week die drie jaar geleden voor mij anders begon dan je in je verste dromen kon voorstellen. Wakker gemaakt voordat je wekker is gegaan door je broer om vervolgens haast te maken richting de schuur om daar een screenshot van je netvliezen te maken die niet te wissen valt. Vervolgens samen met mijn moeder en broer je vader bevrijden van het touw wat hij zo’n kwartier ervoor heeft opgehangen voor zichzelf. En dan? Politie bellen, reanimeren(nou ja dit deed mij broer en daar ben ik ook nog altijd trots op). De hulpdiensten waren snel ter plaatse om het over te nemen en mijn vader ging vervolgens door naar het ziekenhuis om daar van alles te proberen om hem weer tot leven te wekken. Meer dan kunstmatig hem in leven houden was het niet. Een paar rare dagen waarbij je niets kan doen en niet weet wat je moet willen. Wil je je vader terug? Maarja hij wil niet meer, waarom zou ik dan iets anders willen dan hij zelf wil? Een rare situatie dus. De 18de kregen we te horen dat hij het niet zou gaan halen en dat ze in de nacht de machines stop zouden zetten en hij binnen een paar tellen echt zou overlijden.
Die nacht stond het dus echt vast. Mijn vader was overleden aan zelfmoord.
Hoe ik de week daarna verliep heb ik nog steeds altijd als super ervaren. Zo veel mensen die er voor ons waren, dat was en is nog steeds niet te beschrijven. De manier hoe wij er voor hadden gekozen om afscheid te nemen van mij vader staat ook in mijn geheugen gegrift als een hele mooie herinnering en denk daar nog vaak aan terug. Dit heeft mij ook zeker geholpen in het verwerken van het gebeuren.
De weken daarna gingen met vallen en opstaan en leefde ik vaak van vakantie tot vakantie om mijn hoofd boven water te houden. De steun van vrienden en familie om me heen viel niet weg en hielpen mij daar ook in. In de zomervakantie heb ik echt mijn tijd kunnen vinden om alles van dat jaar qua werk en school af te sluiten om daarna weer fris te beginnen. Sindsdien had ik er ook eigenlijk geen last meer van. Nou ja zo dacht ik zelf. Zo’n ander halfjaar terug heb ik wel weer even een terug slag gekregen en werden mij sommige dingen toch wel eens te veel. Voor mezelf was ik het verdriet van het verlies van mijn vader te boven en had ik dat geaccepteerd, alleen vond ik het nog wel steeds lastig voor mijn moeder en dat werd mij te zwaar. Het is niet direct dat ik er rekening mee hield, maar dacht ik er wel vaak aan, wat zal mijn moeder ervan vinden. Als voorbeeld dat mijn moeder en ik alleen thuis zitten op een vrijdag avond en ik graag naar vrienden wil. Kan je dan zomaar gaan? Of is dat egoïstisch? Moeder zit dan alleen?
Van dit denkpatroon ging ik onder door en heb toen besloten om hulp te gaan zoeken. Eerst hebben vrienden mij op weg geholpen en ben vervolgens naar een instantie gegaan om erover te praten.
Dat ik wil zorgen voor mijn moeder is iets wat van mij is en wat ik zeker ook niet wil verliezen, maar heb er wel in geleerd om ook mijn eigen keuze te maken. Ik ben gemaakt om mijn eigen geluk te kiezen en te maken, zo ook mijn moeder.
Op dat moment van de gesprekken ben ik ook gaan nadenken wat ik wilde gaan doen nadat ik mijn opleiding had afgerond. Steeds vaker kwam er toen het beeld naar voren wat ik nu aan het uitvoeren/beleven ben. Dit heb ik dan ook gedaan om mij van thuis los te maken.
Maar voordat ik naar Australië ging heb ik eerst mijn school afgemaakt, waarvan ik weet dat mijn vader op dat moment ook trots op mij was. Ik was altijd maar de gek die na zijn Havo de bouw in ging, tot de dag dat ik hem vertelde dat ik toch wel HBO ging volgen en waar hij trots op was.
In mijn ogen gaf dit voor mijn vader ook een zorg minder dat hij zag dat ik op mijn plaats zat. Voor dat mijn vader overleed hebben Bart en Steef ook een switch gemaakt qua werk en zaten zij ook op hun plek. Hierdoor kon mijn vader de deur toch iets dichter trekken.
Op 30 augustus 2014 begon mijn reis en vertrok ik in ochtend naar Schiphol. Op 1 september kwam ik aan in Sydney en kon mijn reis beginnen. Wat ik de weken allemaal heb ik gedaan heb ik in grote lijnen wel beschreven in mijn verslagen, maar ik heb niet beschreven hoe ik mij af en toe voelde. De eerste weken kom je aan en ontmoet je al snel veel mensen. Met de een heb je meer dan met de ander en vertel je af en toe ook dus meer. Zo werd er ook vaak gevraagd wat mijn overweging was om te gaan reizen. Dat heb ik min of meer hierboven ook al toegelicht. Soms kwam het er ook op uit dat sommige het vreemd vonden dat ik op mijn 25ste nog thuis woonde en dat is misschien ook wel zo, maar geen haar op mijn hoofd die daar spijt van heeft gehad. Ik heb toen er bewust voor gekozen om thuis te blijven en dus bij mijn moeder en broers.
Heb ik er toen al zelf voor gekozen om de valkuil in te lopen die ik toen ben ingelopen(rekening houden met mijn moeder)? Ik vind van niet, want ik heb er zelf ook heel veel aan gehad om nog gewoon thuis te blijven bij mijn moeder, maar ook bij mijn broers. Ik denk dat het voor ons allen goed is geweest dat we daarna nog even thuis zijn gebleven, maar denk ik ook dat het nu goed is dat we de stappen maken om het huis uit te gaan.
Ik breid nu erg veel uit, maar eigenlijk wil ik maar zeggen dat tijdens het reizen ook vaak ter sprake kwam dat ik geen vader meer had. De ene keer uitgebreider dan de ander. Ik heb dit als prettig ervaren. Mensen konden mij niet en vroegen daardoor dus ook op een andere manier door, waardoor ik weer op andere inzichten kwam.
Tijdens het reizen heb ik eigenlijk vaak alleen aan mezelf gedacht. Eigenlijk heel vreemd, maar op zijn tijd ook echt wel lekker. Ik heb geleerd om een keuze te maken alleen voor mijzelf. Er was ook eigenlijk hier niemand meer in Australië waar ik dan rekening mee moest houden. Dit gaf mij ook een bevrijding.
Ook heb ik momenten gehad dat ik helemaal alleen was. Nou ja helemaal alleen is misschien vreemd, er lopen altijd wel mensen om je heen, maar ik bedoel er mee dat ik dan een dag met niemand echt contact had. Ik vond dat heerlijk om dan ook alleen te zijn. Ik herhaal: Ik ben gemaakt om mijn eigen gelukt te kiezen en te maken. Heerlijk om dan ook geluk te hebben als je in je eentje bent. Zo heb ik dat ervaren.
Nu ik dit zo schrijf laten al veel dingen los en heb ik al het gevoel dat ik het van mij afschrijf. Ik heb geaccepteerd dat mijn vader er niet meer is en dat eigenlijk alles veranderd is, zonder dat ik daar een keuze in heb gehad. Het is heel raar, maar echt heel veel dingen veranderen, dingen die je van buiten af soms niet zal zien. Ik zal een voorbeeld geven.
Misschien een raar voorbeeld, maar ik ben die zoon van die stukadoor die zich heeft opgehangen. Ik zeg niet dat het erg is, want zo gaat dat in een dorp, maar je voelt dat mensen het over je hebben. Op eens dat het gebeurde met mijn vader konden veel meer mensen mij en zag je de wenkbrauwen al wenken van mensen die dat daarvoor nooit deden van: ‘ohja, ik weet van wie jij er eentje bent’. Dit voel je. Het gaf mij een goed gevoel dat je ook steun dus kreeg van mensen die je daarvoor eigenlijk niet kon.
Er zijn ook juist veranderingen gebeurd die heel erg positief waren en nog steeds zijn. In mijn ogen zijn de banden tussen mij en familie, vrienden en kennissen nog beter geworden. Na de gebeurtenis van mijn vader was iedereen heel intens betrokken bij de situatie en dus ook bij mij, maar ook zeker bij mijn moeder en broers. Dit neemt met de weken/maanden/jaren wel wat af, maar toch voel ik dat de banden beter zijn geworden dan ooit en dat doet me goed.
Buiten dat veel dingen veranderd zijn, denk ik ook nog wel eens over de situatie in het algemeen. Sommige mensen vragen toch wel eens om je mening of hebben een mening over mijn situatie. Ik vraag mijzelf ook wel eens af: waarom is zelfmoord zo erg? Of beter verwoord, waarom is het erger dan ‘gewoon(plotseling)’ overlijden?
Mensen mogen van mij hier allemaal anders over denken. Ik heb gewoon zo mijn eigen denkpatroon daarin. In mijn ogen is wellicht zelfmoord voor nabestaande erger dan als het gewoon overlijden is. Nabestaande gaan wellicht twijfelen, komt het wellicht door mij dat hij of zij zich van het leven beroofd, was hij mij zat? Etc. In ons geval was daar geen sprake van. Mijn vader wilde niet in een rolstoel belanden, hij zag dat zijn zoons op het juiste pad waren, een sterke vrouw had die het zeker zou redden, een huis achtergelaten wat op en top was en eigenlijk mankeerde er helemaal niets. In ieder geval niets waar hij iets aan kon doen. Mijn vader had zijn beste tijd gehad en had gewoon te veel pijn aan zijn handen en voeten dat hij het niet meer zag zitten om langer te blijven leven en op korte termijn een ‘probleem’ zou zijn voor de rest. Afhankelijk zijn van anderen en verzorgd moeten worden door anderen zag mijn vader als een probleem en dat wilde hij niet. Mijn vader was iemand die actief wilde zijn en dat zag hij vanuit de rolstoel niet zitten.
Mijn vader heeft de keuze zelf kunnen maken, andere mensen hadden wellicht nog graag langer willen leven, maar overlijden zomaar plotseling. Is dat dan niet erger voor die mensen? In mijn ogen is dat punt om het even.
Ik kan als zoon alleen maar zeggen dat ik het punt van mij vader heel erg goed begrijp. En als ik dan zo denk dan vind ik het opeens niet erger dan ‘gewoon’ overlijden.
Mensen hebben mij ook wel eens gevraagd of ik zelfmoord niet egoïstisch vind. Ik ben daar zelf nog niet helemaal uit, maar ben het er niet direct mee eens dat het egoïstisch is en zo wil ik mij vader ook helemaal niet zien.
Stel je voor dat ik over mijn vader zeg dat hij egoïstisch is. Met andere woorden zeg ik dan eigenlijk ook dat ik het liever niet had en dat hij dus eigenlijk moest blijven leven. Maar dit komt er vervolgens weer op neer dat mijn vader dus voor mij moest blijven leven. Is dit dan niet heel erg egoïstisch van mij om te denken dat mijn vader eigenlijk voor mij had moeten blijven leven terwijl hij zijn geluk niet meer kon vinden?
Een andere vraag, waarom had hij van mij nog langer moeten blijven leven zonder dat hij zijn geluk had? Ik heb nog eerder verteld dat ik zelf bent gemaakt om mijn eigen geluk te maken.
In mijn ogen is zelfmoord in het geval van mijn vader geen egoïsme. Hij had voor zichzelf geen andere keuze.
Wellicht als je de stukken hierboven leest krijg je het idee dat ik niet meer aan mijn vader denkt, maar dat is niet zo. Tuurlijk heb ik momenten dat ik terug denk en hoop ik dat mijn vader mij ziet.
Zo heb ik mijn studie afgerond. Het moment dat ik mijn presentatie van mijn onderzoek had gegeven en bijna wel zeker wist dat ik klaar was met mijn opleiding keek ik ook even naar boven. Heb mijn vader wel gezien dat ik het heb gehaald? Op dat moment weet ik ook wel dat hij trots is en had ik hem er graag bij gehad.
Ik heb de afgelopen jaren ook Egmond op z’n Kop georganiseerd, een evenement waar mijn vader gek op was en ook trots op mij was dat ik het organiseerde. Op de zondag nadat het weekend voor de organisatie voorbij was en we naar het podium geroepen werden, heb ik wel vanaf het podium ook wel omhoog gekeken of hij het zag. Ik hoopte toen maar weer dat hij weer trots op mij zou zijn.
Die bevestiging van trots krijg ik alleen niet. Stiekem denk ik vaak wel dat hij het is.
Zo heb ik nog wel meer dingen waar ik dan vaak zelf trots op ben en hoop dan maar dat mijn vader het ziet. Op die momenten mis ik hem dan wel.
Ik heb het nu vooral over gehad hoe ik de laatste drie jaar heb beleefd en hoe ik over sommige dingen denk/mening heb, maar nog niet hoe ik mij op dit moment voel. Buiten de rare week om voel ik me hele top. Tuurlijk zal iedereen denken, je bent in Nieuw Zeeland en ik ben in mijn dagelijkse ritueel, jij kan het niet slecht hebben, maar zo makkelijk ligt het niet. Tuurlijk heb ik hier geen klagen, maar soms mis ik toch ook wel dingen van thuis en dat is ook denk ik normaal.
Zoals als ik eerder schreef over problemen die ik had, heb ik dat nu niet meer. Ik doe mijn eigen ding, maak mijn eigen geluk en vind ik mijn eigen weg.
Iets in mij zegt nu weer, je heb het van je afgeschreven, waarom zou je het dan nog online willen zetten. Iemand anders zegt weer, dat was toch wel je bedoeling, dus doe het dan ook gewoon.
Stiekem hoop ik dan ook maar dat mij vader mee leest en ziet dat zijn zoon er bovenop is gekomen en zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld.
-
19 April 2015 - 09:04
Marita:
hoi rob,
ja zeker weer `n rare week met ieder zijn eigen gedachte en belevenissen. ik vind dat wat je hier boven schrijft heel realistisch is en "mooi"verwoord hebt. je kan terug en vooruit kijken op hele mooie momenten wat jullie samen en alleen beleefd hebben.en tuurlijk heb je je momenten en dat mag. nog `n hele mooie tijd daar met alles wat je op je pad tegen komt. liefs xx -
19 April 2015 - 09:12
Gerry:
Hey rob, hele verhaal gelezen... mooi geschreven en goed dat je het van je afschrijf.
Weet zeker dat je pa trots zou zijn -
19 April 2015 - 09:25
Ria Beemsterboer:
Lieve Rob,
Wat een goed onderbouwd verhaal van hoe je het ziet en voelt.
Wij vinden het heel knap dat je het op papier gezet hebt,
Natuurlijk zal dat niet makkelijk geweest zijn, maar je verwoordt het goed.
Het is niet zo dat alles zomaar vanzelf op zijn pootjes terecht komt.
Je hebt voor je moeder willen zorgen, maar ook jij hebt een eigen leven .
Je hebt de stappen ondernomen die dit inzicht jou gegeven hebben.
Ga zo door en weet je ik geloof er heilig in dat Gerard je vader van boven alles in de gaten houdt en dingen onbewust regelt. Echt het is zo. Soms krijg je zomaar ingevingen en dat is dan gestuurd.
Lieve Rob heel veel warmte van ons uit Tavernes Frankrijk. (Oma is daar ook een paar keer geweest). Liefs van ons Jaap en Ria. -
19 April 2015 - 09:29
Ilona:
Heel mooi geschreven, met tranen in m'n ogen lees ik jouw woorden en gedachten. Ik weet zeker dat je vader trots is en je moeder ook! Geniet van je reis en de mooie en moeilijke momenten! X -
19 April 2015 - 10:11
Jaap En Warry:
Hai Rob,
Goed dat je zo’n mooi verhaal geschreven hebt, we hebben het ook aandachtig gelezen, het is een drama je vader te moeten verliezen en zeker ook op de manier zoals dit is gegaan. Weet dat het voor hem ook een verschrikkelijke beslissing geweest zou moeten zijn om zijn gezin, waar hij altijd veel van hield en met zoveel trots over sprak zou gaan verlaten. En trots was hij, dat stak hij ook niet onder stoelen of banken. Ik weet zeker, als je in het donker omhoog kijkt, naar die grote vonkelende ster, die jou gevolgd heb van Egmond tot waar je nu bent. Die ster is, die zo ontzettend trots op jou is, op wie je bent, en weet dat je het uiteindelijk ook een plekje kan geven hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Wij wensen jou nog een mooi vervolg van het avontuur dat je bent aangegaan, en tot spoedig ziens.
Lieve groetjes,
-
19 April 2015 - 10:13
Sandra:
Lieve Rob,
Wat goed van je dat je je verhaal opschrijft en helemaal bijzonder dat je het met ons wilt delen, daar kun je zelf al trots op zijn, ook ik heb je verhaal met tranen gelezen, 3 jaar waar heel veel in is gebeurd, maar er zijn altijd dagen en momenten dat het hele gebeuren weer aan je gedachten voorbij gaat, dat zal altijd zo blijven.
Ook ik ben ervan overtuigd dat je vader van boven meekijkt en meestuurt, hij zal bijzonder trots op je zijn!
En ook wij zijn trots op jouw dat je zo je eigen weg hebt gevolgd, ga zo door.
Dikke kus van ons allemaal, Nando, Sandra, Yaluca, Dylano en Moreno -
19 April 2015 - 10:44
Lisa:
Pff, tranen over me wangen, maar zo knap dat je dit zo mooi op papier heb kunnen zetten en aan iedereen durft te laten lezen. Ik lees met plezier je belevingen! Maak er nog een super mooie tijd van en vind het knap dat je voor je eigen geluk kiest. Liefs lisa -
19 April 2015 - 11:00
Sonja:
Lieve Rob,
Wat mooi onder woorden gebracht. Dank je wel dat je ons deelgenoot maakt van je gedachten. Geniet van het avontuur dat je nog te wachten staat.
Veel liefs van Sonja k. -
19 April 2015 - 11:07
Verula :
Hey Tijger!!
Met bewondering heb ik je verhaal gelezen, met name je openheid heeft mij blij verrast. Uiteraard heel emotioneel. Ik lees ook de berusting, en vooral met veel respect en liefde naar je vader. Maar ik proef ook dat deze reis jou heel goed geholpen heeft om het een plekje te geven. Loslaten om de draad van het leven weer op een goede manier voort te zetten.
Dat doet een ieder op zijn eigen manier, welke voor hem/haar goed voelt. En wat je moeder betreft, zo werkt het bij alle moeders, als het goed gaat met het kind dan gaat het ook goed met moeder :).
Leef je leven, maak je eigen keuzes, wees gelukkig. Dan is moeder gerustgesteld en maakt dan ook weer eigen en misschien wel nieuwe keuzes. Ieder heeft daar zijn eigen tijd voor nodig.
En de trots...... Apetrots!! want dat was je vader bij leven al, en hij kijkt wel degelijk heel trots mee met alle 4!! Daar ben ik van overtuigd. Ik weet heel zeker dat Gerard misschien stiekem wel een beetje jaloers is op de keuzes die jij nu maakt, want ook in hem zat een avonturier.
En wat mij misschien nog wel het meeste in jouw verhaal aanspreekt is je gevoel van "vrijheid". Wat een rijkdom!!
Lieve Rob, volg je hart. Maak er iets moois van. Dikke kuzzzzz van ons allemaal xxxxx -
19 April 2015 - 11:13
Monica Lute:
Hoi Rob,
wat heb je je innerlijk mooi op papier verwoord, voor veel mensen zal dit goed wezen om te lezen en herkennings- punten er uit te halen. het blijkt wel weer dat ook al zit je aan de andere kant van de wereld thuis dichtbij is. Zeker weten dat Gerard met trots mee heeft gelezen wat jij op hebt geschreven. Want al is je vader nog zo ver, in jullie en onze hart en hoofd is hij heel dichtbij.
Groetjes en geniet nog van je tijd daar aan de andere kant. Monica.Wils en de jongens -
19 April 2015 - 11:49
Alex :
Jemig man ik heb hier geen woorden voor ik diep ontroerd ik ben mega trots op je petje af !
Groeten van nieff alex -
19 April 2015 - 11:59
19 April 2015 :
lieve rob de tranen blijven lopen maar wat ben ik trots op je dat je dit zo goed beschrijf en alles achter liet om alles op een rijtje te zetten en kies voor je eigen geluk wat zal je vader trots zijn op alles wat je doet en mama ook daar kreeg een smsje van over dit verslag en wat ben ik trots dat je dit naar buiten breng en dat iedereen dit kan lezen lieve rob blijf je eigen weg volgen ik wil een hele dikke knuffel geven en de gedachten zijn bij jou liefs van oma xxxxxxxx -
19 April 2015 - 12:22
Charles & Karin :
Lieve Rob,
Wat een bijzonder verhaal, hoe je het uitlegt en omschrijft, hoe jij alles beleefd hebt heel erg knap van je.
Dit verhaal valt niet te lezen zonder een tissue bij de hand te houden.
Je bent op de goede weg, je kiest voor je eigen geluk en we hopen dat je nog vol op mag genieten van je reis en dat al het geluk maar met je mag zijn.
Veel liefs Charles, Karin & kids
-
19 April 2015 - 12:54
Rosalie Van Der Eng :
Rob ,
Super mooi verhaal , traantjes liepen over m'n wangen.
Herken veel dingen hoe je het omschrijft.
Vind je een sterk persoon waar je pa trots op kan zijn!
Groetjes en geniet van je verdere reis! X -
19 April 2015 - 13:02
Dennis Palfenier:
mooi verhaal rob, sterkte en veel plezier nog met je reis! -
19 April 2015 - 13:36
Reina:
Lieve Rob,
Wat heb je dit mooi verwoord. ik vind het super knap dat je dit zo van je af kan schrijven.
Wij wensen je nog een mooi reis toe. xxxxxx Ron en Reina -
19 April 2015 - 14:09
Cor Sentveld:
Beste Rob. Met een brok in mijn keel heb ik jou verhaal gelezen en kan ik je zeggen dat ik weet hoe trots jou vader was op jou. Hij heeft het vaak gezegd. maar niet alleen op jou , maar ook op Bart en Steef. Met het lezen van jou verhaal, kan ik jou zeggen dat wij tweeën ook ontzettend trots op jou zijn. xx Cor en Marja. -
19 April 2015 - 14:57
Amy En SamKool:
Hallo Rob,
Wat heb je het mooi verwoord. fijn dat je het wil delen met anderen.
We zijn er allemaal mee bezig deze week, alles komt weer boven.
We weten dat het goed is zo.
Sterkte en geniet nog van je reis en je eigen geluk kanjer.
Liefs Sam en Amy -
19 April 2015 - 17:32
Danique:
Beste Rob,
Wat heb je het mooi verwoord! En dat je dit verhaal zo open durft te delen! Tranen stonden in mijn ogen toen ik dit las.
Vandaag en de 16e zullen natuurlijk dagen blijven die in je geheugen gegrift staan. Iedereen verwerkt verdriet op zijn/haar eigen manier en in zijn/haar eigen tempo. Ik ben heel blij om te lezen en bewonder de manier waarop je met de situatie omgaat en er op terug kunt kijken. Je kunt immers het verleden niet veranderen, maar wel hoe jij er op terug kijkt. Dit zorgt er ook voor dat je weer op een bepaalde manier naar de toekomst kunt kijken.
Je hebt zoveel inzichten gekregen. Deze reis is een gouden beleving. Nog heel veel plezier!
Liefs,
Je nichie
P.S. mooie snaps! -
19 April 2015 - 20:57
Jolanda En Wup:
Lieve Rob
Super gezegd en wees trots op jezelf! Geniet nog met volke teugen van je reis en wat is het deze tijd vsn het jaar een rare tijd.... ik heb die ochtend de ambulance zien gaan, niet te weten wie of wat er was....
Rob petje af ga zo door er zit een hele trotse vader boven op die wolk
liefs van ons -
19 April 2015 - 21:04
Ingrid:
Lieve rob
Wat een mooie verwoording van je! Kippenvel op Mn armen
Ik wil je heel veel sterkte wensen deze dag ook namens Stefan.
Geniet van je reis en dat alles uit deze reis mag halen wat je eruit kan halen.
Groetjes Stefan Ingrid en Mikey -
20 April 2015 - 11:40
Rob Koning:
Ik wil iedereen super bedanken voor alle lieve berichtjes. Ik heb ze met een lach en een traan mogen lezen en het heeft me heel veel goed gedaan! Bedankt!! Xx Rob -
20 April 2015 - 12:41
Jacob En Tiny:
Lieve Rob.
Met tranen gelezen, wat heb jij dit goed op papier kunnen zetten.
Bij vele mensen staat dit in hun geheugen , maar zeker voor jullie
als gezin.
Heel goed dat je deze keuze heb gemaakt Rob,het zal je leven
in positieve zin verbreden.
Ook weet ik zeker dat je vader trots op je is, hij kijkt vanaf zijn koningster
ook naar je moeder Bart en Steef.
Het leven weer oppakken na z,n gebeurtenis is aangrijpend genoeg.
Top hoor, dat je dit met ons allemaal heb willen delen.
Nog vele mooie weken daar.
Groetjes en liefs Oop en Tiny.
-
20 April 2015 - 18:47
Anita:
hi Rob,
Met veel bewondering en diep respect je verhaal gelezen. Tranen over mijn wangen... Wat heb je dit mooi verwoord.
Ik weet zeker dat je vader super trots is op jullie allemaal. Ga vooral door met het maken van je eigen geluk! Het gaat je goed jongen. Nog een hele mooie tijd daar.
En weet je... Je vader is nog geregeld in mijn gedachten.
Dikke kus uit Limmen X -
20 April 2015 - 22:58
Marian Duinmeijer:
Hey Rob,
Wat goed geschreven, wees trots op jezelf!!
Nog een mooie reis verder.
Lieve groet Kees en Marian
-
21 April 2015 - 22:57
Fred En Anneke:
Lieve rob,
Wat mooi dat je zo open bent geweest in je verhaal,
wens dat je zo je verdere reis in het leven blijft.
lieve groet .fred en anneke -
01 Mei 2015 - 09:20
Riet Hes:
Hallo Rob
Van je oma hoorde ik dat je zo een mooi verhaal heeft geschreven, en dat je het leuk vond als er gereageerd werd.
Je oma kan ik al heel lang, samen veel beleefd, en zijn we vriendinnen geworden.
Dus hier van de Duinweg even een reactie.
In de eerste plaats een groot compliment hoe je in het leven staat.
En ja je heb helemaal gelijk, dat liefde uiteindelijk is loslaten, van jullie s kant, maar ook van je vaders kant, hoe moeilijk dat ook is.
Fijn dat je er nu je rust er in heb gevonden.
Verders heel veel succes, in de laatste maanden daar Rob,
Liefs Riet en Cees He
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
